Modernizasyon

Yaşam, harala gürele yaşadığım, en kolayından harcadığım bir hediye.
Dondurulmuş zamanda yaşama imgemi geştalt liderimle çalıştım. İlk hissettiğim duygu ona fazlasıyla sinirlenmek oldu. O kim oluyordu da beni dondurucumdan çıkarmaya çalışıyordu! Hiyeeeyt! Herkes haddini bilsin icabında... duruşumu kırmak zor oldu:) Bir diklendim, bir küstüm ki sormayın gitsin. Yıllaca oluşturduğum ve güvenli farzettiğim bir limandan beni çekip çıkarmaya çalışan kendim değilmişim gibi öfkemi yansıttım adamcağıza. Tabii bir profesyonel olarak çabuk aştırdı bana yolları. Hiç acıtmadı:)
Dondurulmak, dondurmak kısacası yaşamamaya çalışmak gibi görünmek kandırmacasına iyice inanmış olan beynim, aslında yaşama ne kadar sık döndüğünü anlamadı önce. Mesela, heyecan anlarını atlıyordu. En son kendime harika bir grafik tablet aldığımda yaptığım resimleri es geçmişti. Dondurulduğu için hayata karşı tatminsizliği ve üzüntüsü gerçek meşgalesiydi.
Dondurulmuş zamanda yaşama imgem çocukluğuma dayanıyor. Hiç bir şeye kendim karar veremezdim, yasaktı. Her yaptığım sorunlu ve güzel değildi. Sonuçta ben kendimi dondurucuya almışım. Şartlar daha iyi olursa, çıkarım birgün umuduyla. Çocukluk halinde çok rahat ediyorum. Birden bire uslu ve söz dinleyen çocuk oluveriyorum.
Bir saatlik egzersizden sonra hâlâ sinirli olmak kaydıyla dondurulmuşluğuma sahip çıkarak, yaşama dönme zorunluluğumumun bilinciyle seansı terk ettim. Öyle kolay ikna olmuyorsunuz:) Birden bire değiştiğini düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Değişim adım adım ve yavaş yavaş gelir. Bu sayede gerçek değişim yaşanır. Diğerleri fasofisodur, yanılsamadır.
Yaşam ilerledikçe, yaş bayırı çıktıkça bu öğreti değil işime yaramak bana köstek oluyor. Ruhen büyümek zorunda kalıyorum. Gerçekten yaşama temas etmek zorunda kalıyorum. Sorumluluk almak zorunda kalıyorum ve daha bir sürü şey...
Bir üst düzey farkındalığa geçtiğim için, bu günlerim sıkıntılı geçiyor. Örneğin, ne zaman dondurucudayım ne zaman değilim, e taktım kafayı. İçimde şiddetli eski çürümüşlüğüme karşı koyma isteği, yılların alışkanlık dalga kıranına çarpıyor. Fırtınalı ruhum esip kavuruyor. Çöl kumları beynimi iğneliyor.
Hafif bir varoluşsal neşeye doğru kayıyor oluşum, kaybolduğum okyanustaki tek deniz fenerim. "Doğru yoldasın, gel bana doğru." diyor. Yaşama çağırıyor beni. Barlarda sarhoş olup, bulduğu ilk güzel kadının kollarında eriyen ve bunu kendini hiç sorgulamadan ve cezalandırmadan yapan gemiciler misali, yaşama fırlatmak istiyorum kendimi.
Olmuyor tabii:) Bozar bizi bunlar:)
Eskiden pek bir keyifli izlediğim cnbce dizilerini aynı keyifle izleyemiyorum. Bak şu karakterin şu duruşuna niye ben sahip çıkmadım, niye şunu ben yapmıyorum, niye şöyle söyleyemiyorum diye kendime sinirleniyorum. Hüzüneniyorum, kendimden mahrum bıraktıklarımı farkettikçe. "Ne oldu bu dizi seni hüzünlendirdi mi, oysa çok komik." diyen eşime anlatamıyorum ki, "bak o komik kadın var ya, işte bende öyle olabilirdim. Ama ben zamanında tüm seçimlerimi dondurulmaktan yana seçtiğim için potansiyelim güdük kaldı." Nasıl anlasın adamcağız. Herkes kendi kuyusunu bilir. Zaten onu üzmeyede gerek var mı!
Böylesi zamanlarda liderimin sözü geliyor aklıma:" Kendine eziyet etme, o zamanlarda yaptığın seçimler, o zamanlar için sağlıklı seçimlerdi. Şimdi onları modernize etme zamanı."
En azından biriktirmek yerine kullanmaya başladığımı fark ettim. Hayatımda ki her şey kullanılmaktan eskisin istiyorum. Eşyalar, dostlar, ilişkiler...